Lost in this world..

"Lost in this world
I even get lost in this song
And when the lights go down
That is where I'll be found.."

Tak brzmią słowa refrenu mojej ulubionej piosenki "LOST".

Tak, ja także czuję się taka zagubiona, nie na miejscu.. Nic mi nie wychodzi, czego się nie podejmę, to zaraz niszczę.

Albo zawodzę ludzi na samym starcie..

Nie tak dawno obiecałam mojej klasie, że postaram się zmienić na lepsze. Od samego początku jakoś się nam nie układało, wciąż się kłóciliśmy, sprzeczaliśmy o byle błahostkę.. Musiałam coś zrobić, inaczej nie wytrzymałabym z nimi tych trzech lat.

Przeprosiłam za swoje dotychczasowe zachowanie, naprawdę było mi przykro i głupio.. Obiecałam, że się zmienię. I co wyszło..?

Już następnego dnia, na ostatniej lekcji już podważyłam swoje słowa. Znowu palnęłam jakiś głupi tekst, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Ale ja już tak mam, ciężko mi jest się tak nagle zmienić, co nie znaczy wcale, że się nie staram..

Robię co w mojej mocy, wszystko na co mnie stać, by się zmienić.. To jest naprawdę trudne. O wiele łatwiej by mi było, gdybym nie była tutaj zupełnie nowa. Rozumiałabym wtedy, dlaczego ludzie patrzą na mnie krzywo kiedy powiem coś, co dla mnie jest zupełnie normalne..

Wiem, teraz narzekam, potem będę płakać, jak przyjdzie nam się żegnać.

Czas bardzo szybko mija; już jest grudzień, za chwilę koniec pierwszego semestru. Dopiero co się poznaliśmy, jeszcze przed chwilą staliśmy na apelu rozpoczynającym nowy rok szkolny, nowy rozdział w moim życiu.

Za chwilę święta. Będziemy sobie składać życzenia podczas klasowej Wigilii. Jak mam podejść do otaczających mnie na co dzień znajomych, jeśli jesteśmy skłóceni, jeśli się zupełnie nie dogadujemy..?

Niewiele osób tak naprawdę wie ile dla mnie znaczy ten pierwszy rok w liceum, zapewne nigdy się nie dowiedzą. Tyle planowałam przez te wakacje. Snułam wiele nadziei.

Wszystko na nic, nawet pierwszego dobrego wrażenia nie zrobiłam.

Na samym początku, już podczas apelu podeptałam pewnego chłopaka, który jeszcze przed szkołą wpadł mi w oko. Na schodach popchnęłam koleżankę z klasy.

Rok od wpadek? Jak najbardziej.

Każdego dnia przed szkołą myślę sobie "Byleby się udało. Żebym tylko z niczym nie wystrzeliła, nie palnęła głupstwa."

Nigdy nic mi nie wychodzi. Nie wiem dlaczego, po prostu już tak mam..

Czasami powinnam po prostu się zamknąć, zacisnąć zęby i nie skomentować czyjejś wypowiedzi, czyjegoś zachowania czy wyglądu..

Zawsze muszę wtrącić swoje trzy grosze.

A potem się sprzeczam, próbując niesłusznie udowodnić swoją rację.

Nawet jeśli się mylę.