Dreszcze..

Po nie przespanej nocy bardzo chętnie bym się po prostu wyłączyła..

Ale czasami się nie da.

Niekiedy musimy być silniejszymi tylko po to, by ktoś inny się nie załamał..

Właśnie przepraszam koleżankę.

Kolejny raz czuję się winna, wyżera mnie to od środka, nie daje spokoju..

Nie wiem, naprawdę nie wiem, dlaczego komuś może przeszkadzać to, co pisze na swojej własnej stronie, o której nie raz pisałam, że jest zarówno pamiętnikiem, jak i poradnikiem..

Jednakże okazało się, że nawet tutaj muszę się liczyć ze słowami..

Gdy kilka dni temu usłyszałam docinki od osób, które naprawdę lubię i szanuję, poczułam się taka..

No właśnie..

Od samego początku próbowałam to olewać, ale, głupie moim zdaniem teksty, nie ustawały..

I dziś, po spotkaniu z przyjacielem, postanowiłam coś zmienić..

Jakiś czas temu oskarżyłam niesłusznie jedną z dziewczyn z mojej klasy. Potem było mi tak cholernie wstyd..

Nie miałam podstaw do tego, by ją ganić. A dodatkowo.. cóż..

Zakładając tego bloga liczyłam się z tym, że nie każdy dostrzeże w nim sens.. Nie każdy zauważy drugie dno..

W większości widoczna w moich notkach jest tylko samotność. I moja natura; moje problemy, moje cięcia.

Jednakże to nie tak miało być odbierane..

Pisałam po to, by pokazać ludziom, że nawet wtedy, gdy się tną, gdy próbują ze sobą skończyć albo gdy to świat kończy z nimi..

Nawet wtedy mogą coś zrobić. Może nie tyle ze sobą, co dla innych..

Ale.. ale nie chciałam w ten sposób zrobić z siebie ofiary.

Kiedyś, na samym początku września ktoś napisał mi, bym się nie załamywała. Bym pisała, bo to, co tutaj dodaję, pomaga.

Daje siłę.

Ale teraz w to wątpię..

Wracając kilka akapitów w górę.. Pisałam z koleżanką..

Gdy czytałam to, co mi chciała przekazać, to obraz zasłaniały mi łzy. Wiedziałam, że pisanie to głupota.

Ale mnie to uspokajało.. Dzięki temu nie sięgałam po żyletkę tak często jak kiedyś..

Spisywałam wszystko tutaj, wysyłałam..

A komentarze, pozytywne i te mniej, pokazywały mi, że jednak robię coś, co może komuś pomóc.

Przynajmniej takie rzeczy usłyszałam.. Nawet od bliskich przyjaciół, z którymi widuję się codziennie..

 

Powiem jeszcze, że pisałam po to, by nie wracać tak często do tego cholernego nałogu.

By skupić się na czymś innym, niż wewnętrzny ból..

Może jednak poziom mojego bloga nie jest taki, na jakim go sobie wyobrażałam..?

Chciałam pisać do ludzi, by doradzać.

Jeśli jednak nie tak to wygląda, to cóż..

 

Wybaczcie ten chaos..

Na zakończenie powiem Wam, że chyba przestanę pisać..

Jeśli chcecie wyrazić Swoje zdanie na ten temat, to proszę pisać w komentarzach pod tym postem..

Tylko, proszę Was, szczerze..

Za jakiś czas podliczę, ile jest za i przeciw, a potem zobaczymy..

A tym czasem, cóż..

Żegnajcie.