Sweet dreams are made for this..

Jak tam u Was?

Bardzo zaniedbałam bloga, przepraszam.

Nie wiem, czy Was czy samą siebie, ale przepraszam..

Nie zmieniłam playlisty od kilku miesięcy, miałam popracować nad układem bloga..

I co z tego zrobiłam?

Nic, no właśnie..

Wiecie, od kilku nocy śni mi się wciąż to samo, ten sam motyw..

Wraz z.. powiedzmy, kolegą, jestem w lesie.

On krąży między drzewami, dotyka kory, uśmiecha się pod nosem, jakby nie zwraca uwagi na to, że jestem razem z nim.

Po pewnym czasie dociera do mnie, że jestem jakby niewidzialna.

Nic nie mogę zrobić, choć dobrze wiem, co się za moment wydarzy.

Chłopak znajduje odpowiednie, za każdym razem to samo drzewo, wyciąga z plecaka sznur, przewiesza go przez gałąź..

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że mogę się poruszyć, mogę do niego podejść i go dotknąć dopiero wtedy,, gdy ten zawiśnie nad ziemią, gdy straci już oddech.

Dla mnie jest to taka mała tragedia, rozgrywająca się od kilku nocy.

Dlaczego nie mogę mu pomóc, dlaczego odcięcie sznura nic nie daje?

Co z tego, że po ułożeniu go na ziemi i ściągnięciu sznura z szyi, nawet po amatorskiej reanimacji..

Cóż, nic to nie daje.

Sen się kończy, a zanim otworzę oczy, słyszę tylko jedno..

I TAK GO NIE URATUJESZ.

JUŻ NIC NIE MOŻESZ ZROBIĆ.

ON CIĘ ZOSTAWI, ODEJDZIE.

 

Powiedziałabym tej osobie, że to ona mi się śni, ale to nie ma sensu.

Już teraz uważana jestem za nieźle jebniętą dziewczynę, to nie miałoby żadnego sensu.

Nie wiem, dlaczego to tutaj piszę, może mam nadzieję, że sny się skończą..?

Tak, jestem naiwna.

Nadzieja to ostatnia rzecz, jaka mi została, a jednocześnie nie chcę już jej mieć..

'Zostały mi tylko sny, na które nigdy nie znajdę odpowiedzi..' (Cytat z bloga)